Project Bredere Leefomgeving en Weeshuis Voor Olifanten – Zimbabwe
De dood van een moederolifant is vaak het doodvonnis voor haar jonge kalfjeDoor Roxy Danckwerts
Onlangs bracht ik een heel belangrijk bezoek aan het vrijlatingsproject van Wild is Life: Panda Masuie Forest Reserve, in Victoria Falls, Zimbabwe. Ik wilde kijken hoe het ging met alle olifanten, wat de status van de bush was, en tijd nemen om te aarden. Met name van één specifiek olifantenkalfje, Moyo, wilde ik zien hoe het ging.
Olifant Moyo bij Wild Is Life. Foto: Stacey Hedman / © IFAW
Na een meedogenloze droogte in 2024 is de bush weer getransformeerd tot weelderig, groen en prachtig. Hoewel de regens laat zijn dit jaar, is er een goede afstroming geweest en is hopelijk het ondergrondse water weer aangevuld.
De overkoepelende teakbomen stonden in bloei met hun delicate lilakleurige bloemen. De poelen liepen over in wetlands van grassen en weerspiegelingen van de lucht. Dicht gebladerte groeide onder het bladerdak van de bomen, lagen van vegetatie waren volop in beweging. Er waren jonge impala's in overvloed, naast giraffen, zebra's, waterbokken, koedoes en wrattenzwijnen. Allemaal vulden ze vrolijk hun maag.
Mijn persoonlijke hoogtepunt van de reis vond plaats op de eerste avond, toen ik me realiseerde dat het nu veilig was om Moyo te knuffelen. Op dat moment waren we eindelijk weer één. Ze herinnerde het zich. Ze had me vergeven. Ze hield van me.
Leven met olifanten is niet gemakkelijk
Je vraagt je misschien af waarom dit zo bijzonder was. Ik leef met olifanten en zie ze elke dag. Ik heb echter al meer dan 18 maanden niet met Moyo geknuffeld. Ik was te bang.
Jong olifantenkalf Moyo speelt in de modder met Roxy Danckwerts bij WIL. Foto: © WIL
In 2023 had Moyo een vreselijk ongeluk tijdens haar translocatie naar Panda Masuie. Direct daarna verbleef ik in de bush met Moyo en haar geweldige verzorgers. We sliepen in een tent naast haar boma. We verzorgden haar 24 uur per dag, zo ernstig waren haar verwondingen. Ze was uitgeput, had pijn en was gefrustreerd. We wilden heel graag dat ze bleef leven.
Op een vroege ochtend knapte er iets en gooide ze me een paar meter achteruit. Ik weet nog steeds niet waarom, maar ik vermoed dat ze boos was en pijn had. Misschien had ze het nodig om uit te halen naar iemand die dicht bij haar stond. Door complicaties van een gebroken rib, verloor ik bijna mijn leven. En dat niet alleen – ik was mijn moed verloren.
De moed verliezen is heel beangstigend en verlammend. Alle verstand verdwijnt en angst overheerst alles. Ik was vele maanden lichamelijk ongeschikt, maar bleef voor Moyo zorgen. Tot haar frustratie kwam ik echter niet dichtbij genoeg om haar te omhelzen of om toe te staan dat ze me vastpakte. Ik bleef altijd achter een hek.
Een perfecte reünie
Ik heb een relatief goede intuïtie, en bij elk vorig bezoek heb ik geprobeerd dicht bij haar te komen, maar ik trok me altijd, frustrerend genoeg, op het laatste moment terug. Er was altijd iets 'mis'. Misschien was het gewoon een hersenspinsel, maar ik voelde me niet veilig. Ik was er kapot van dat mijn band met Moyo was verbroken.
Deze keer kwam ik echter in Panda aan met een gevoel van opwinding, vernieuwing en verwachting. Ik was optimistisch en kinderlijk enthousiast over de schoonheid van het getransformeerde landschap. Ik had het gevoel dat het wiel was omgedraaid, dat de cyclus rond was en dat alles goed was.
Jong olifantenkalf Moyo rust uit bij Roxy Danckwerts in WIL.
Op die eerste avond wachtte ik tot er niemand meer in de buurt was. De lucht was net donkerder aan het worden. De boma was stil, op af en toe de wind van een olifant en het geknars van kiezen zo groot als bakstenen na.
Ik zat een tijdje toe te kijken en alles in me op te nemen, stond toen op, liep recht op Moyo af en bood haar een koekje aan. Ze pakte mijn hand. Toen ging ik voor de knuffel. Ze omklemde mijn hand met haar slurf en trok hem in haar mond, zoals ze al deed sinds ze een kleine baby was. Ik trok me dichter tegen haar slurf aan, haar slagtanden aan weerszijden van mijn ribben, fluisterde woorden van liefde en analyseerde haar voorhoofd op barsten en rimpels terwijl ik met mijn hand over haar littekens ging.
Ik was echt overweldigd en huilde stilletjes. Moyo bromde naar me en haar slaapklieren begonnen te lopen, wat olifanten kan overkomen als ze nerveus of opgewonden zijn. Ze hield mijn hand vast terwijl ze met haar reusachtige kop op het hek rustte. Ze was helemaal ontspannen en vredig – net als ik. Ze had me niet alleen vergeven, maar ik voelde me ook zo intens geliefd door dit intelligente en gevoelige wezen.
Een diepe verbinding herstellen
Na dat eerste moment had ik nog vele gelegenheden om weer contact te maken met Moyo. Ik ging naar de dam om de olifanten in het water te zien stoeien en Moyo kwam me doelgericht begroeten.
De verzorgers waren een beetje bezorgd, maar ik was helemaal ontspannen. Moyo was zichzelf weer – een krachtige jonge olifant.
Gerelateerde content
Zonder jouw steun kunnen wij ons werk niet doen. Geef nu voor het verbeteren van de leefomstandigheden voor dieren.