Door Olivia Guerra, dierenhulpverlener en bioloog bij IFAW
Het was 2 juni 2025, we kregen een noodoproep binnen op onze reddingslijn voor zeezoogdieren: er was een ernstig verstrikte volwassen mannelijke grijze zeehond gesignaleerd bij Monomoy, een afgelegen eiland voor de kust van Chatham, Cape Cod (Verenigde Staten). Een flink stuk plastic net sneed in de nek van het dier, en belemmerde zijn bewegingsvrijheid en zijn normale gedrag.
Hier direct onder staat een (Engelstalige) video. Mocht je deze niet kunnen zien, accepteer dan de cookies op onze website of bekijk de video op YouTube.
Omdat het gebied zo afgelegen is en alleen per boot bereikbaar is, moesten we een paar dagen wachten totdat alles geregeld was en we verdere informatie hadden ontvangen van onze collega's van het National Monomoy Wildlife Refuge. Op 5 juni werd de zeehond opnieuw gezien op dezelfde locatie. Met toestemming van Monomoy konden we de volgende dag het eiland op om hem te redden.
Ons team verkende het eiland vanaf zee en zag de zeehond. Hij lag op het strand, omringd door minstens 30 andere grijze zeehonden, en had een groen plastic visnet van anderhalve kilo om zijn nek. Hij was niet te missen.
Een lastig proces
Het losmaken van een verstrikt dier is een lastig proces. Het is niet zo eenvoudig als met een schaar het voorwerp doorknippen en het dier vervolgens vrijlaten.
Met een gewicht van ongeveer 180 kilo is de zeehond een groot wild dier dat zeer onvoorspelbaar is. Er is ervaren personeel nodig om een zeehond van deze omvang veilig te vangen en lang genoeg vast te houden om hem te bevrijden zonder hem of onze teamleden te verwonden.
Ons team stapte behoedzaam van de boot en besloop hem vanuit de duinen. We spanden onze vangnetten en kropen op onze buik zodat de zeehonden ons niet zouden zien – als we er één zouden laten schrikken, zouden ze allemaal wegvluchten.
Toen renden we zo snel we konden naar hem toe. We konden hem gelukkig op tijd met het hoepelnet vangen, voordat hij zich in het water kon terugtrekken. Geloof het of niet, maar zeehonden kunnen behoorlijk snel zijn op het land!
Door zijn omvang begon het net te scheuren. Gelukkig hielp Emily me snel om hem vast te houden en kwam de rest van het team ons helpen om hem los te maken.
Zelfs met drie ervaren medewerkers die hem in bedwang hielden, was hij erg sterk en moeilijk stil te houden. Toch slaagden we erin om hem in slechts vier minuten los te maken.

Toen onze dierenarts het groene net doorsneed en van zijn lichaam weghaalde, zag ze de wonden die het net had achtergelaten na wekenlang schuren en snijden in zijn hoofd en nek. Hoewel het net tot in zijn huid en spieren had gesneden, beoordeelde onze dierenarts dat het het beste was om hem direct vrij te laten, omdat zijn wonden vanzelf zouden genezen.
Een wereldwijd probleem
Overal ter wereld raken dieren zoals zeehonden, dolfijnen, walvissen en zeeschildpadden verstrikt in verloren of achtergelaten vistuig. Ook kunnen ze per ongeluk door vissers worden gevangen. Verstrikking doodt jaarlijks honderdduizenden zeezoogdieren en schildpadden. Hun dood is vaak een langdurend en zeer pijnlijk proces.
Netten en lijnen kunnen hen verhinderen om te eten, waardoor ze verhongeren. Ook kan het hen verhinderen om naar de oppervlakte te zwemmen om adem te halen, waardoor ze verdrinken. Bovendien kunnen de dieren snijwonden oplopen die geïnfecteerd kunnen raken.

In het verleden waren zeehonden moeilijk te vangen en te bevrijden. IFAW heeft echter veilige en effectieve technieken ontwikkeld om ze te redden, waardoor zeehonden veel pijn en lijden bespaard blijft.
Niet de enige redding van de dag
Na de redding was ons werk voor die dag nog niet gedaan. Vlak nadat we de volwassen mannelijke zeehond hadden vrijgelaten, meldde een van onze medewerkers via de bootradio dat er een jonge grijze zeehond verstrikt zat in wit polypropyleen (een kunststof) touw.
We hadden nog een gedeeltelijk functionerend net, dus Emily en ik kwamen snel in positie en binnen enkele seconden had ze hem gevangen. Hij was veel kleiner dan het volwassen mannetje, dus er was maar één persoon nodig om hem in bedwang te houden.
De rest van het team begon hem snel vrij te maken en zijn algehele toestand te beoordelen. Door de verstrikking had hij een oppervlakkige snee aan één kant van zijn nek, maar verder was hij in goede gezondheid en niet onder de indruk van ons. Hij was klaar om terug te gaan naar de oceaan!
Omdat hij makkelijker te hanteren was, konden we een kleine tag aan zijn achterste linkervin bevestigen, zodat we hem kunnen herkennen als hij ergens anders opduikt.

Het was ongelooflijk en heel emotioneel om te zien hoe beide dieren zich zonder deze levensbedreigende verstrikkingen weer een weg baanden naar het water. We zijn zo blij dat we over de vaardigheden, apparatuur en expertise beschikken om deze dieren een tweede kans op leven te kunnen geven.
Dit kunnen we doen dankzij mensen zoals jij, die ons werk steunen, meldingen doen van verstrikte of gestrande zeezoogdieren en doneren om wilde dieren te beschermen.
Als je een zeezoogdier in nood ziet, blijf dan op veilige afstand (50 meter) van het dier en bel de Dierenambulance via telefoonnummer 144.
Gerelateerde content
Zonder jouw steun kunnen wij ons werk niet doen. Geef nu voor het verbeteren van de leefomstandigheden voor dieren.