Waarom Afrikaanse landen het verdrag voor de open zee moeten steunen

Wat is de open zee?

De open zee (ook wel volle zee) is een oceaangebied dat niet aan een land toebehoort. De open zee vormt tweederde van de wereldzeeën en is de thuisbasis van belangrijk zeeleven. Omdat er geen sterke wetten zijn om ze te beschermen, worden deze gebieden echter vaak overbevist.

Jarenlang hebben de rijke landen het meest geprofiteerd van de volle zee, via onder andere visserij, scheepvaart en diepzeemijnbouw. Arme landen zijn niet in staat geweest om optimaal te profiteren van de volle zee en lijden onder de gevolgen van milieuvernietiging dicht bij hun grenzen.

Het verdrag wil dit oplossen door activiteiten in deze wateren te reguleren. Het moet kostbare mariene ecosystemen helpen beschermen en ervoor zorgen dat alle landen, zelfs landen zonder kust, ervan kunnen profiteren. Het verdrag benadrukt dat het moet helpen om een eerlijk en rechtvaardig internationaal economisch systeem te creëren dat rekening houdt met de behoeften van alle mensen, vooral die in ontwikkelingslanden.

Afrikaanse landen zijn belangrijk om de open zee te beschermen

Om het verdrag wettelijk te laten worden, moeten 60 landen het goedkeuren. Tot nu toe hebben 21 landen dat gedaan, waaronder slechts 3 Afrikaanse: Malawi, Mauritius en de Seychellen. Dit moeten er dringend méér worden.

De Afrikaanse Groep van de VN heeft een belangrijke rol gespeeld bij de onderhandelingen over het verdrag voordat het beschikbaar werd gesteld aan mensen om het te ondertekenen. Deze groep telt 54 lidstaten en hun steun zou het verdrag over de eindstreep kunnen trekken. Het is heel belangrijk om dit voor de VN Oceaanconferentie in juni te doen. We moeten namelijk in 2030 voldoen aan het wereldwijde doel om 30% van de aarde te beschermen.

Door van het verdrag een wet te maken, kunnen Afrikaanse landen de oceaan beschermen, een belangrijke gedeelde hulpbron waar mensen en dieren overal van profiteren. Ze kunnen ook hun eigen wetenschappelijk onderzoek verbeteren en de Afrikaanse invloed op het beheer van deze hulpbron vergroten. Bovendien kunnen ze de bepalingen van het verdrag gebruiken om hun individuele doelen in het kader van de Sustainable Development Goals (SDG's), Agenda 2063 en nationale ontwikkelingsplannen te ondersteunen.

Hoe het verdrag Afrikaanse landen kan helpen

Dit zijn enkele manieren waarop het verdrag voor de open zee het hele continent kan helpen:

Groei van de economie

Duurzame visserij is een belangrijk onderdeel van deze plannen. Buitenlandse vissersboten vissen op dit moment vaak net buiten (of net binnen) de nationale wateren, of Exclusieve Economische Zones (EEZ's). Dit 'vissen op de lijn' vermindert het aantal vissen dat lokale vissers kunnen vangen.

Mozambique is bijvoorbeeld een van de armste landen ter wereld. In 2016 was het BBP per hoofd van de bevolking slechts $1,217. Portugal en Japan visten meer dan 400 uur lang binnen 20 zeemijlen van de exclusieve economische zone (EEZ) van Mozambique, en Spanje meer dan 800 uur.

Het verdrag maakt het mogelijk om beschermde gebieden in zee te creëren waar menselijke activiteiten strikt worden gecontroleerd of zelfs worden verboden. Op dit moment is slechts 1% van de open zee volledig beschermd; op land is dit 17%. Door mariene ecosystemen te beschermen, krijgen vispopulaties de tijd om zich te herstellen en kunnen hun leefgebieden nieuwe generaties zeeleven ondersteunen. Met beter gereguleerde en meer duurzame visserij op volle zee, kunnen kustlanden meer geld verdienen.

Toen de Afrikaanse Groep onderhandelde over het verdrag, richtten ze zich vooral op het eerlijke en rechtvaardige gebruik van genetische rijkdommen van de zee: het genetisch materiaal dat in elk marien organisme te vinden is. Dit zorgt ervoor dat zelfs de niet aan zee grenzende landen zoals Malawi kunnen profiteren van het verdrag.

Wetenschappelijke vooruitgang

Mariene genetische hulpbronnen kunnen ook heel belangrijk zijn om wetenschappelijk onderzoek in Afrika te ondersteunen.

Als een land zich aansluit bij het verdrag, krijgen diens wetenschappers toegang tot gegevens, onderzoeksinstrumenten en wereldwijde partnerschappen met onderzoekers over de hele wereld. Dit helpt om de rol van Afrikaanse wetenschappers en onderzoekers te vergroten; niet alleen in de academische wereld, maar ook in besluitvorming.

Het verdrag bevat ook regels voor het delen van technologie, zodat ook kleinere landen toegang krijgen tot apparatuur, kennis, software en gegevens.

Voedselzekerheid en gezondheid

In 11 Afrikaanse landen is vis goed voor meer dan de helft van de dierlijke eiwitten voor de bevolking. Het beschermen van visbestanden is van vitaal belang voor de gezondheid en voedselzekerheid van mensen in landen als Ghana, Kaapverdië en Sierra Leone.

De High Seas Treaty kan de visbestanden helpen beschermen via beschermde gebieden in zee en door normen op te stellen voor beoordelingen over milieueffecten. Deze beoordelingen kijken naar de mogelijke effecten van activiteiten zoals scheepvaart en mijnbouw op de biodiversiteit en het ecosysteem.

De open zee is ook belangrijk voor de voedselzekerheid, en niet alleen omdat het zorgt voor vis en andere zeevruchten. De gezondheid van de oceaan beïnvloedt het klimaat, wat een directe invloed heeft op onder andere regenval, temperatuur en extreme weersomstandigheden zoals droogte en overstromingen. Deze zaken hebben een grote invloed op hoeveel voedsel er in de wereld wordt geproduceerd.

Landbouw is essentieel voor de voedselvoorziening van iedereen op het continent, ook voor landen die geen kustlijn hebben, zoals Malawi en Zambia. Hier stimuleert IFAW boeren om landbouwmethoden te gebruiken die goed zijn voor het milieu en het klimaat.

Onze gedeelde bronnen beschermen

Een van de belangrijkste richtlijnen van het verdrag is dat de open zee een gedeelde hulpbron is voor alle mensen. Tijdens de besprekingen over het verdrag zei de Algerijnse ambassadeur namens de Afrikaanse groep dat dit principe de ziel van het verdrag is, en dat het weglaten ervan hetzelfde zou zijn als het bouwen van een schip zonder kompas.

Afrikaanse landen waren cruciaal bij de onderhandelingen over het verdrag en nu is het heel belangrijk dat ze het officieel goedkeuren. Dit is onze kans om de oneerlijke balans tussen wetenschap en geld, die in dit deel van de wereld al heel lang een probleem is, te herstellen. Tegelijkertijd kunnen we een belangrijke wereldwijde hulpbron beschermen voor toekomstige generaties.

We mogen dit niet laten liggen.