Amerika en het opvangen van slachtoffers van huiselijk geweld: kansen voor Nederland!

Onlangs ben ik naar Denver, Colorado, afgereisd om daar een conferentie bij te wonen met als onderwerp: Co-sheltering peoples and animals of Domestic Violence. Oftewel, het samen opvangen van mens en dier die slachtoffer zijn van huiselijk geweld.

In de Verenigde Staten is men al veel verder in de ontwikkeling om mens en dier gezamenlijk op te vangen. Vorig jaar al merkte ik dat er veel vrouwenopvanglocaties zijn die hun deuren openen voor de huisdieren van slachtoffers van huiselijk geweld. Ik ben destijds op bezoek gegaan bij een vrouwenopvang in New York en in Vermont waar ik voor het eerst werd geconfronteerd met de mogelijkheden die er zijn om mensen samen met hun huisdier hulp te bieden door ze samen op te vangen.

Met die informatie ben ik teruggegaan naar Nederland en zijn we samen met het Oranjehuis in Amsterdam de mogelijkheden gaan onderzoeken om ook in Nederland dieren toe te laten in een vrouwenopvang. Dit heeft geleid tot de unieke samenwerking die het IFAW en het Oranjehuis nu hebben.

Omdat er in Nederland nog steeds weerstand is om dieren in vrouwenopvanglocaties toe te laten, ben ik de mogelijkheden gaan onderzoeken om antwoord te kunnen geven op de vele vragen. Vragen die o.a. te maken hebben met allergieën, culturen, (geluids)overlast en angst.

In de Verenigde Staten wilde ik achterhalen hoe de vrouwenopvanglocaties daar tegen deze ‘problemen’ aankijken en hoe zij hier mee omgegaan zijn.

Op de conferentie waren zo’n 15 vrouwenopvanglocaties aanwezig waarvan een aantal een presentatie gaf over de opvang en de manier waarop zijn hun dieren opvangen. Opvallend was dat de meeste werkten volgens het principe van Allie Phillips. Zij was ook aanwezig en vertelde over haar programma:
het SAF-T program: Sheltering animals and families together.
Het SAF-T programma legt uit op welke manieren dieren binnen een vrouwenopvang opgevangen kunnen worden en hoe dit gerealiseerd kan worden.
Tevens werd er veel aandacht besteed aan de problemen waar ik al eerder over schreef. Na een aantal gesprekken werd al snel duidelijk dat deze problemen allemaal tot het minimum gereduceerd kunnen worden en dit niet opweegt tegen de vele voordelen die het de cliënten in de opvang brengt.

Duidelijk werd dat onze ideeën over het gezamenlijk opvangen van mens en dier wederom werden bevestigd en dat er voor vrijwel alle opvanglocaties een mogelijkheid is om dit ook in Nederland te realiseren. Uiteraard zal er per opvang gekeken moeten worden wat de mogelijkheden zijn en welke aanpassingen er gedaan moeten/kunnen worden, maar de mogelijkheid is er. Als men er maar voor open staat en wil onderzoeken wat het voor hun cliënten kan betekenen.

Wanneer ik in Amerika ben, probeer ik altijd een vrouwenopvang te bezoeken om zo met eigen ogen te zien hoe men de gezamenlijke opvang in werkelijkheid realiseert. Deze keer ben ik bij een opvang in Denver langsgegaan. Wat ik daar zag was echt uniek.

Ze hebben kennels buiten de opvang geplaatst maar tot nu toe heeft men hier nog geen gebruik van hoeven maken. Het is een kleinschalige opvang en de dieren die hier binnenkomen leven gezamenlijk met de mensen in het huis. De opvang krijgt vaak mensen binnen die al tijden samen met hun huisdier in een auto hebben geleefd omdat er simpelweg geen mogelijkheid was om samen opvang te vinden. Dit wil de opvang doorbreken door ook de dieren onderdak te verlenen in de opvang.

Zij zijn ervan overtuigd dat deze dieren onderdeel van het gezin uitmaken en dat zij, door hun deuren voor deze dieren te openen, ervoor kunnen zorgen dat het hele gezin onderdak vindt.

Ik heb inmiddels al verschillende mogelijkheden voor de opvang mogen zien, en wat vooral naar voren komt, is de overtuiging van het personeel dat deze mogelijkheid aan de cliënten geboden moet worden.
Ook in Amerika was in het begin de nodige weerstand, maar door het eenvoudigweg te onderzoeken en te doen hebben zij mogen ervaren dat deze mogelijkheid van opvang een groter deel van de doelgroep aanspreekt.