Nania op weg terug naar het wild

Het is 04.45 uur wanneer ik arriveer in het park Deux-Balé in Boromo. In de verte hoor ik balkende ezels en blaffende honden. Straks begint het ochtendgebed en niet lang daarna zal de stad gevuld worden met het geluid van motoren, kindergelach en zingende soldaten. Tegen die tijd zal Nania de stad al verlaten hebben.

Als ik aankom, tilt Nania haar slurf op en neemt ze diep adem. Het reukvermogen van olifanten is ongeëvenaard in het dierenrijk. Het is vijf keer sterker dan het reukvermogen van mensen en twee keer zo gevoelig als dat van honden.

Nania en ik begroeten elkaar op onze gebruikelijke manier terwijl we wachten op haar vervoer. Omdat olifanten erg aanhankelijk zijn, aai ik haar slurf en leg ik haar zachtjes uit dat we haar terug naar haar geboorteplaats brengen, zodat ze op een dag terug kan naar haar familie.

Ik vertel haar dat haar schapenmaatje Whisty met haar mee verhuist naar het rehabilitatiecomplex, dat we voor haar hebben gebouwd, en vertel haar over de waterbron waar ze elke dag in mag spelen. Nania antwoordt door het uiteinde van haar slurf op mijn neus te drukken, als een soort zuignap.

Om 17.50 uur was eindelijk het transport voor Nania en Whisty klaar. De truck was gevuld met takken, zachte bladeren en matrassen voor het meerijdende team, om zo de veiligheid van Nania, Whisty én ons te verzekeren.

De volgende ochtend krijgt Nania haar tweede fles met een drinkformule die speciaal voor haar gemaakt is. Met de fles lokten Nania’s verzorgers haar uit haar omheining richting de truck.

Helaas voelde Nania dat het een valstrik was en weigerde de truck te betreden. Zelfs haar maatje Whisty kon haar niet overtuigen. Na een tijdje werd het transportplan vergeten: ik kondigde aan dat we Nania te voet naar haar nieuwe verblijf zouden brengen.

Met Nania en Whisty aan kop, begonnen we aan de 14 kilometer lange reis. De ongewone stoet trok veel bekijks van dorpelingen, maar daar trok Nania zich niets van aan. Net zoals bij een kudde olifanten, liep Nania middenin de groep die we hadden gevormd.

Na anderhalf uur zagen we eindelijk de ingang van Nania’s nieuwe thuis. We namen nog een korte pauze om Nania te herenigen met Whisty, die de reis deels in een auto heeft afgelegd.

Bij elke stap die we zetten, voelde ik Nania’s slurf langs mijn benen. Om negen uur ’s ochtends namen we nog een laatste pauze, zodat Nania haar derde fles kon drinken en we haar konden afkoelen met wat water.

Na een vier uur durende wandeling stapte Nania om 10:20 uur eindelijk over de drempel van haar nieuwe thuis. Vol emotie realiseerden we ons dat Nania met een nieuw hoofdstuk van haar leven begint.

De naam Nania, die ‘wil’ betekent in de lokale taal Dyula, past haar perfect.