Updates
IJsland geeft toch weer vergunning af voor het doden van 426 vinvissen
Lees meerSalif is ecoranger in het park van Deux-Balé. Hij verzorgde Nania elke nacht in de eerste paar maanden nadat ze werd gevonden in september 2017. Foto: IFAW
Het was nog donker en kil toen ik bij het beheerderscomplex van Deux-Balé in Boromo arriveerde. Het was nog maar kwart voor vijf in de ochtend, en de stilte werd slechts doorbroken door het gebalk van ezels in de straten en een paar blaffende honden. Korte tijd later echter zou de oproep van de muezzin tot het morgengebed in heel de stad weerklinken. En het motorlawaai van auto's en motorfietsen zou zich vermengen met het gelach van kinderen op weg naar school en het gezang van soldaten tijdens hun ochtendmars. Maar tegen die tijd heeft Nania de stad al verlaten.
Souleymane, rechts op de foto, verzorgt Nania sinds 2018. Foto: IFAW
Vanuit haar geïmproviseerde verblijf heeft Nania mijn aanwezigheid al opgemerkt. Ze steekt haar slurf omhoog, snuift de lucht op en krult haar slurf vervolgens in haar mond om elke molecule ingesnoven lucht met haar orgaan van Jacobsen te analyseren. Het reukvermogen van olifanten is beter dan dat van ratten, zoals wetenschappers aan de Universiteit van Tokio hebben aangetoond. Nania heeft het sterkst ontwikkelde reukvermogen van het hele dierenrijk. Het is vijf keer zo sterk als dat van mensen en twee keer zo sterk als dat van honden. Zoals bij veel andere dieren is de leefwereld van de olifant in de allereerste plaats een wereld van geuren.
Terwijl de laadklep van de truck die Nania naar haar nieuwe omgeving zou vervoeren op dezelfde hoogte werd gemanoeuvreerd als de "trap" van met steen gevulde zakken, begroetten Nania en ik elkaar zoals we dat gewend waren. Omdat aanraking voor olifanten buitengewoon belangrijk is, vooral in het contact met hun kalveren, streelde ik haar slurf, die veel fijne tastharen bevat. Ik vertelde haar dat we haar terug gingen brengen naar waar ze vandaan kwam en waar haar verwanten leven, om haar erop voor te bereiden ons op een dag voorgoed te verlaten en met haar familie te gaan leven, als een echte wilde olifant. Ik vertelde haar over de rehabilitatieweide (2500 m2) die IFAW voor haar had aangelegd en over de nabijgelegen waterbron, waar ze door haar verzorgers een paar keer per dag heen zal worden gebracht. Ook fluisterde ik haar in, dat we een speciale vergunning hadden geregeld om Whisty (een schaap waarmee ze bevriend was geraakt) bij haar in het park te laten verblijven. Nania antwoordde door het uiteinde van haar slurf als een zuignap op mijn neus te plaatsen.
Het was intussen tien voor zes. De truck stond gereed om Nania en Whisty in te laden. Er waren matrassen aangebracht om te voorkomen dat de dieren en hun begeleiders onderweg gewond zouden raken. Op ons verzoek hadden ze ook takken met jonge malse bladeren opgehangen, een lekkernij voor deze twee zo verschillende dieren. De ruimte was afgeschermd met jerrycans die in autobanden waren geklemd en waarop haar begeleiders konden zitten. We roeiden met de riemen die we hadden en gebruikten onze creativiteit om het welzijn en de veiligheid van Nania en Whisty, en natuurlijk ook van onszelf, te waarborgen. Nania was nu anderhalf jaar oud en woog tussen de 500 en 600 kilo. In kracht was ze ons allang de baas. Ik keurde de nog behoorlijk knusse opstelling goed en overtuigde me ervan dat ons kleine team klaar was voor de volgende stap.
Zes uur in de ochtend: tijd voor Nania’s tweede fles. Om de drie uur dronk ze 2 liter speciaal voor haar samengestelde flesvoeding. Idrissa, Souleymane, Salif en Abdoulaye, de verzorgers die als surrogaatmoeders voor dit olifantje meereisden, hadden er alle vertrouwen in dat die fles wonderen zou gaan doen. Daar was ik nog niet zo zeker van. Nadat hij Nania had gewenkt om uit haar weide te komen, hield hij haar de fles voor en lokte hij haar mee naar de zakken met stenen, die ze met zijn hulp had leren beklimmen. Dat was tot nu toe steeds moeiteloos gelukt. Nania luisterde naar de aanmoedigingen van Salif en Idrissa en terwijl ze naar de fles bleef staren, zette ze één poot op de eerste zak, een tweede poot op de volgende, om daarna bewegingloos te blijven staan. Ze was er vandaag niet voor in de stemming. Voor haar gevoel was de truck waar we haar twee dagen eerder mee hadden laten kennismaken, een valstrik. En dus was Whisty aan de beurt om als lokaas te dienen… maar ook dat werkte niet. Nania had geen zin om mee te werken. Ook met de kleine, volmaakt gerijpte bananen waar ze zo dol op was, lukte het niet haar aan boord te krijgen. Een half uur lang probeerden Nania's verzorgers de ene methode na de andere, en een half uur lang weerstond Nania al hun pogingen. Toen gaven we het plan met de truck maar op.
Nania en haar schapenvriendin Whisty zijn lekker aan het snacken.
Terwijl de zon steeds hoger aan de hemel kwam, deelde ik het team mee dat we Nania op een andere manier gingen verhuizen… lopend. Een dag eerder waren ze nog in lachen uitgebarsten toen ik zei dat ze de volgende dag maar stevig schoeisel aan moesten trekken. Nu verstomde die lach al snel. We hadden 14 kilometer te gaan.
We gingen op weg met Nania voorop, gevolgd door Whisty. Dorpelingen op weg naar de akkers bleven stomverbaasd naar de ongewone processie staan kijken. Na anderhalf uur wandelen kwam de ingang van het ruim 800 km2 grote nationale park in zicht, dat Nania's nieuwe thuis zou worden. We stopten daar om haar te laten drinken en Whisty, die de reis deels per auto had afgelegd, voegde zich bij haar. Blij sloeg Nania haar slurf om het schaap heen. Samen legden ze de resterende 8 kilometer door de savanne af.
Nania liep in het midden van ons kleine groepje, net zoals ze in haar eigen kudde zou doen. Ze drentelde gehoorzaam mee. Bij elke stap voelde ik haar slurfje tegen mijn benen zwaaien. Om negen uur pauzeerden we even om Nania haar derde fles te geven, die ze in een paar seconden leegde. We spoten haar nat met water, waarna ze zichzelf instinctief met modder bedekte om haar kwetsbare huid te beschermen. Die modder beschermt tegen de zon en tegen insecten. We vervolgden we onze weg, maar wel in een wat lager tempo.
Om twintig over tien betrad Nania haar nieuwe rehabilitatieweide, wat voor ons een zeer emotioneel moment was. Ze was eindelijk thuis. Ineens realiseerden we ons, dat we zojuist een nieuw hoofdstuk van haar levensboek hadden opengeslagen. Het zal wel een uniek hoofdstuk worden, net zo uniek als die vier uur durende wandeling waarbij zij zelf het tempo aangaf, net zo uniek als haar slurf die nogal kort is voor haar leeftijd, en net zo uniek als haar hechte band met Whisty.
De naam Nania, het woord voor ‘wil’ in de streektaal Dyula, past perfect bij haar.
Nania gaat het water in
Gerelateerde content
Zonder jouw steun kunnen wij ons werk niet doen. Geef nu voor het verbeteren van de leefomstandigheden voor dieren.