een jaar na de redding van olifant Amira

Op 2 oktober 2019 kregen we een melding van een ranger in het Mana Pools National Park – ze hadden een olifantenkalf aangetroffen, helemaal alleen en verloren, naast haar dode moeder. Er werden foto's gestuurd en de 'reddingsmachine' kwam onmiddellijk op gang. We gaven de melding door, regelden een vliegtuig en dierenarts, en verzamelden ons reddingsteam. Met de invallende duisternis en geen enkele schuilplaats op de kale vlakte was het kalfje uiterst kwetsbaar. Een team ter plaatse beschermde het olifantje tegen roofdieren tot het reddingsteam arriveerde.

Er moeten strenge protocollen worden gevolgd bij reddingsacties in nationale parken, om de veiligheid van zowel mensen als dieren te waarborgen. Gelukkig kon het team ter plaatse het kalfje goed in de gaten houden tijdens de gevaarlijke uren van de nacht, maar in de ochtend was ze van haar moeders zijde geweken. Het IFAW/ZEN-team, met onder andere CEO van IFAW Azzedine Downes, arriveerde per vliegtuig en ging meteen aan het werk. De tijd begon te dringen toen we gelukkig het kalfje zagen. We konden haar veilig verdoven en naar het vliegtuig brengen voor onze vlucht naar het Olifantenweeshuis Zimbabwe (Zimbabwe Elephant Nursery – ZEN).

Amira's eerste week in het weeshuis

Bij aankomst in de opvang ontfermde Moyo, onze kleine matriarch, zich meteen over Amira. Ze troostte haar met geluiden, haar geur en aaiende bewegingen van haar slurf. Deze troost kunnen wij, als mensen, haar niet geven. Amira was zwaar getraumatiseerd door de gebeurtenissen, natuurlijk door de dood van haar moeder, maar ook door de hele reddingsactie. 

In mijn ervaring is het cruciaal dat de emotionele overgang naar een vreemde omgeving zo rustig en meelevend mogelijk verloopt. Dit is nog belangrijker dan de veterinaire zorg, procedures en fysieke behoeften. Olifantenkalfjes zijn bijzonder gevoelige dieren. Ze reageren erg slecht op emotionele en omgevingsstress, net als op fysieke pijn. Daar moeten we rekening mee houden, we moeten onze kalmte bewaren en ons empathisch opstellen. 

Ons team heeft veel ervaring met het opvangen van nieuwe dieren. De erg jonge kalfjes hechten zich snel aan de begeleiders, die dag en nacht bij ze blijven. Ze hebben een grote behoefte aan fysieke en emotionele geborgenheid, kalmerende woorden en zachte aanrakingen. 

Amira was naar schatting nog net geen jaar oud toen we haar vonden. Dat ze net iets ouder was maakte het voor ons team moeilijker om haar te begeleiden, daarom was Moyo zo belangrijk. Uit angst kan een kalf proberen te vluchten en daarbij de begeleiders aanvallen. Dat is gevaarlijk, want een kalf is sterk genoeg om je hard tegen een muur of hek te duwen. Moyo laat de kalfjes zien dat ze voor ons niet bang hoeven te zijn en gaat vaak tussen ons en het kalfje staan terwijl we bezig zijn met veterinaire zorg of voedingen.

Haar weg terug naar het wild

Amira heeft zo haar eigenaardigheden. Zo weigerde ze pertinent om melk uit een fles te drinken! Tot op de dag van vandaag drinkt ze alleen maar uit een emmer. Ze is gek op de melk, die ze met veel geluid opslurpt met haar slurf en met smaak in haar keel giet. Ze is een klein dikkerdje! Haar eetlust kent geen grenzen en ze staat altijd vooraan om gras, groenten, jonge scheuten en de vruchten van de baobab te verslinden. 

Ze weigert ook om gewoon haar stal in te lopen. Dat doet ze achteruit! We maken ons er geen grote zorgen om, we behandelen haar gewoon met veel geduld en gunnen haar wat meer tijd. Voordat ze achteruit haar stal binnenstapt, banjert ze vaak wat andere stallen binnen voordat de hekken worden gesloten. En dan neemt ze ook weleens stiekem wat gras of ander lekkers mee! 

Amira is enorm gehecht aan Moyo en Unity. Ze wijkt maar zelden van hun zijde. Als ze overdag moe is gaat ze onder Moyo liggen voor een klein dutje, net zoals een wild kalf zou doen. 

We zijn ongelooflijk trots op dit olifantenkalfje, dat is uitgegroeid tot een prachtige jongedame met de mooiste ogen en langste wimpers die ik ooit heb gezien. Volgend jaar vertrekt ze naar onze releaselocatie in het Panda Masuie Forest Reserve, waar ze begint aan haar lange weg terug naar een leven in het wild. Wij laten haar alleen maar de weg naar huis zien. 

– Roxy Danckwerts, oprichter van Wild Is Life/ZEN