hoe ik dieren hielp na cycloon Gabrielle in Nieuw-Zeeland

Geschreven door Robert Leach, Programme Officer Animal Rescue bij IFAW

In februari heeft de zware tropische cycloon Gabrielle binnen een paar verschrikkelijke dagen grote schade aangericht in gebieden op het Noordereiland van Nieuw-Zeeland. De cycloon ging gepaard met zware regenbuien en stormachtige wind, waardoor grote overstromingen en aardverschuivingen ontstonden. De verwoesting was hartverscheurend: volledig verwoeste dorpen, verscheurde gemeenschappen en enorm veel karkassen van boerderijdieren. Zoveel zelfs, dat ze langs de weg opgestapeld moesten worden. 

Binnen slechts 24 uur nadat de cycloon aan land kwam, had het geweldige team van de dierenwelzijnsorganisatie HUHA, gesteund door IFAW, een evacuatiecentrum opgezet voor de getroffen gemeenschappen rondom Auckland. Toen de cycloon richting het zuiden trok en over de regio Hawke's Bay raasde, vroeg HUHA onder leiding van het Nieuw-Zeelandse ministerie van Primary Industries om aanvullende steun van IFAW. 

Ik ben de Programme Officer Animal Rescue van Oceanië. IFAW stuurde mij meteen naar Hawke's Bay waar het team van HUHA een tweede evacuatiecentrum voor dieren had opgezet. Het evacuatiecentrum bevond zich in de nabijgelegen stad Hastings, die bewoners en hulpverleners via slechts één hoofdweg konden bereiken. 

Na een rit van 2,5 uur in mijn gehuurde auto werd ik 's avonds na aankomst hartelijk ontvangen door het HUHA-team toen zij op het punt stonden om aan tafel te gaan. Tijdens mijn rondje door de dierenopvang maakte ik kennis met de pas geredde honden. De honden waren in de war en moe, en deden hun ogen net genoeg open om weer iemand te zien die niet hun baasje was. 

Vervolgens liep ik richting de volgende ruimte waar de katten opgevangen werden. En waar kennelijk de mensen ook verbleven. Tussen elke rij kooien lagen namelijk slaapzakken op de grond voor de vrijwilligers. Ik zocht een lege plek uit en stelde me voor aan de katten voordat ik me klaarmaakte om te gaan slapen. 

De dagen daarna vlogen voorbij. Al vroeg in de morgen stond het team klaar om ervoor te zorgen dat de dieren in het evacuatiecentrum zich comfortabel voelden. En op die manier hadden we daarna onze handen vrij voor andere taken. Tot mijn grote vreugde mocht ik voor de katten en de wilde dieren/boerderijdieren zorgen.

het verhaal van kat Freddy 

Terwijl we langs de kooien liepen, werd mij verteld welke verschrikkelijke dingen sommige katten hadden meegemaakt en hoe ze bij ons terecht waren gekomen. Het verhaal van één kat is me heel erg bijgebleven. Om zijn privacy te beschermen geef ik hem een andere naam: Freddy. De baasjes van Freddy werden per boot gered toen ze werden ingesloten door het snel stijgende water. De reddingswerkers hebben hen gelukkig allemaal in veiligheid kunnen brengen, maar Freddy en hun andere kat bleven achter. Toen het dierenreddingsteam bij het huis aankwam, ontdekten ze dat Freddy de sprong naar de vliering had kunnen maken, maar de oudere kat helaas niet. Freddy werd naar de opvang gebracht en daar hebben we hem in deze verschrikkelijke tijd overladen met liefde. Toen Freddy herenigd werd met zijn familie, stonden bij iedereen de tranen in de ogen en heerste er een gevoel van vreugde. 

Ik hielp waar ik kon met het onderzoeken van de pas gearriveerde dieren en het verzorgen van de andere dieren in de opvang. Elke minuut gebeurde er wel iets anders dat de gemeenschap bij elkaar bracht, en hoe mensen manieren vonden om anderen te helpen. Dat was ontzettend mooi om te zien. Mensen doneerden kleding, beddengoed, eten: alles wat ze maar bij elkaar konden rapen om te geven aan de mensen die het nodig hadden. Als het rustig was in de dierenopvang, dan vulden we vrachtwagens vol met donaties en brachten we die naar verschillende distributiecentra om te helpen bij de bevoorrading van diergerelateerde producten in de nabijgelegen getroffen gemeenschappen. 

Het was hartverscheurend om de verwoesting te zien in de dorpen die weer bereikbaar waren. Compleet verwoeste wegen en huizen, de grond bezaaid met modderige appels van verwoeste boomgaarden en stapels dode boerderijdieren: allemaal beelden die voor altijd op mijn netvlies gebrand staan. Deze mensen zijn alles kwijtgeraakt. Boerderijen die al generaties lang in dezelfde familie zaten, zijn in één klap weggevaagd. 

waarvoor je het doet 

Tijdens het uitladen van de spullen bij de buurtcentra kwamen we in contact met de mensen uit de getroffen gemeenschappen. Een verhaal waar ik steeds aan moet terugdenken, is dat van een vrouw die bijna al haar bezittingen kwijtraakte. Alleen haar paard had de ramp overleefd. Toen we dit hoorden, hebben we meteen wat eten bij elkaar verzameld om aan haar te geven, maar ze weigerde dit aan te nemen. Ze zei dat anderen het waarschijnlijk nog slechter hadden dan zij en dat we het aan die mensen moesten geven. We hebben haar er uiteindelijk van weten te overtuigen dat er genoeg was voor iedereen en ondanks dat ze maar om één tas eten vroeg, hebben we haar auto volgeladen met eten en andere spullen voor haar en haar paard. 

De schade aan wegen en huizen is overweldigend, en ook de emotionele schade is heftig om te zien. Maar als ik terugkijk op mijn werk voor IFAW, dan zijn het de kleine momenten van vreugde en het dankbare gevoel als je iemand in nood kan helpen die overheersen. 

Het komt bij mij het hardst aan als mensen alles kwijt zijn, maar zichzelf toch gelukkig prijzen als ze horen dat hun huisdier het heeft overleefd. Als je een huisdier kunt herenigen met zijn baasje, dan weet je weer waarom dit werk zo belangrijk is. 

lees meer over hoe we dieren hebben geholpen die door cycloon Gabrielle in Nieuw-Zeeland hun thuis waren kwijtgeraakt: